Wat een volledige bijltjesdag voor de koplopers had kunnen worden mondde voor het eerste team uiteindelijk uit in een tamelijk nutteloos gelijkspel. Het zou me niet verbazen als we aan het eind van de rit juist dit matchpunt te kort komen.

Gezien de niet helemaal optimale speelomstandigheden (matig licht!) en dito fysieke conditie mocht Jaap van mij de score openen met een halfje. De geïsoleerde pion van de tegenstander werd waarschijnlijk voldoende gecompenseerd door stukkenactiviteit.

Bij Jan Brink leken er na een weinig geïnspireerde aanpak van de Aljechin voor beide partijen al vrij snel helemaal geen aanknopingspunten te zijn maar desondanks werd er toch tot in het verre eindspel doorgespeeld. Wie er nu precies op winst speelde was mij niet helemaal duidelijk maar remise was onvermijdelijk.

De eerste beslissing viel bij Paul en helaas voor hem weer het bitter van een nederlaag. Een pionoffer resulteerde niet in het gewenste stukkenspel, integendeel, de witte pluspion werd al snel een dodelijke vrijpion.

Toen vervolgens ook Tjerk na een stukoffer van zijn tegenstander tevergeefs tegen een serie vrijpionnen op moest boksen was het duidelijk dat de schade weer eens aan de hoge borden gerepareerd moest worden.

Dat lukte met de nodige moeite wonderwel, om te beginnen met Jan Roebers. Om hun topscorer onderuit te halen had hij voor de verandering eens een Siciliaan met een hoofdvariant aangepakt. Een interessante partij met een leuke slagenwisseling was het gevolg maar meer dan een klein voordeeltje in een eindspel met zware stukken leek er niet in te zitten. Tot Jan op even karakteristieke als vileine wijze een d-pion naar het promotieveld kon loodsen.

Yorick moest in het toreneindspel zo mogelijk nóg dieper gaan maar had dat vooral aan zichzelf te wijten nadat hij vanuit een ideaalstelling tegen de geïsoleerde pion te snel had afgewikkeld. Via de nodige onnauwkeurigheden van de tegenstander kwam hij op zeker moment echter zelfs weer even twee pionnen voor maar deed dat op zijn beurt weer niet op zijn handigst. Een theoretische remisestelling leek in het verschiet te liggen maar Yorick ging er nog eens goed voor zitten en greep een laatste kans op een smal winstpad met beide handen aan.

Bij ondergetekende (CdS) tekende de winst zich ondertussen al een tijdje af maar dat zag er in het vroege middenspel niet bepaald naar uit. Door de verkeerde stukken te ruilen belandde de witspeler in een stelling van slechte loper tegen goed paard die hij ondanks taai verdedigen uiteindelijk niet kon houden.

En zo stonden we zelfs even op een 4-3 voorsprong en in dat licht was het jammer dat Christiaan rond de eerste tijdcontrole een wellicht iets te optimistisch dameoffer had gebracht. In combinatie met een ver opgerukte vrije a-pion zag het er dreigend uit maar wit kon de verdediging daartegen combineren met een sloopactie rondom de zwarte koning waarna de witte dame vrij spel had.

 

HWP Haarlem 2                     -           Witte Paard 1                                      4 – 4

 

Harry Lips (2011)                   -           Yorick ten Hagen (2151)                    0 – 1

Eduard Leinwand (1960)      -           Chris de Saegher (2225)                  0 – 1

Indra Polak (2145)                 -           Jan Roebers (2168)                           0 – 1

Jan Seeleman (1986)            -           Christiaan Molenaar (2038)             1 – 0

Rob Mulder (1937)                 -           Jan Brink (1950)                                 ½ - ½

Peter Beerens (1882)            -           Tjerk van Blokland (1943)                 1 – 0

David Joziasse (1916)           -           Jaap de Berg (1847)                          ½ - ½

Pepijn Steenbergen (1910)   -           Paul van Haastert (1970)                  1 – 0