Je hebt spelers die bereid zijn om op het laatste moment een paar uur vrij te nemen van hun werk of hun zangrepetitie af te zeggen. Wat dat betreft had ik de keus tussen Paul Groot en Piet van Tellingen

op de ochtend van de uitwedstrijd tegen Hoofddorp toen Wouter de Vries, zoals ik wel verwachtte, meldde dat hij niet fit genoeg was om mee te doen. Het werd Paul, die zelf al opbelde met de mededeling dat vrij nemen geen probleem was. Dank, heren, voor de bereidheid!

Daartegenover een speler die, zelfs als je de vrijdagavond ervoor nog even aan de afspraak herinnert, op maandag “gewoon” vergeten is dat hij moet spelen. Toen Robin vijf minuten na het afgesproken tijdstip van 19.15 uur nog niet bij De Boed was belde ik zijn mobiele nummer en kreeg het antwoordapparaat. Boodschap ingesproken, nog 5 minuten gewacht, toen zijn we maar vertrokken. Onderweg nog eens geprobeerd, zelfde resultaat.

Toch nog net voor achten waren we – Piet Zegers, Hans en Jan – in het speellokaal, waar Paul al aanwezig was en even later ook Leendert, André en Roland arriveerden. Maar van Robin geen spoor.

Wedstrijdleider Johan Baars, tegen wie ik in 1955 speelde in het toernooi om het Zaans jeugdkampioenschap, heette ons welkom en de strijd begon aan 7 borden.

Tussen mijn eerste zetten door nog een paar keer zonder succes getracht onze 4^e bordspeler telefonisch te bereiken en toen zijn klok een uur had gelopen kwam de reglementaire 0 op het scoreformulier. De ochtend na de wedstrijd reageerde Robin op mijn voicemails: “Ik leef nog hoor, maar schaam me dood, was het totaal vergeten.” Het was niet de eerste keer trouwens. Foei!

Paul zal geen spijt hebben gehad van zijn werkverzuim. Met zwart kwam hij goed uit de opening en een ondoordachte loperzet strafte hij genadeloos af: kwaliteit gewonnen en even later via een penning ook de partij.

Een bord hoger volgde Leendert het goede voorbeeld. Zwart werd in de verdediging gedwongen, verloor een pion en met een actie op de a-lijn bereikte onze speler beslissend voordeel.

Zo was er ineens toch uitzicht op een positief resultaat, maar de puntenmachine begon te haperen. Piet leverde om diverse dreigingen te pareren de kwaliteit in, kreeg nog wel druk tegen de koningsstelling – volgens Roland (optimist als altijd) had hij zelfs een winnend torenoffer kunnen brengen – maar legde toch het loodje. Hans kwam gedrongen te staan, zijn tegenstander kwam er niet doorheen: remise.

Na de tijdcontrole waren de partijen aan bord 1 t/m 3 nog gaande.

Jan had na een merkwaardig snelle ruilactie in de opening (1 e4, Pf6 2 Pc3, d5 3 e5, d4 4 exf6, dxc3 5 fxg7, cxd2+ 6 Dxd2, Dxd2+ 7 Lxd2, Lxg7 8 0-0-0, Pc6 enz.) de zaak rustig opgezet, won een pion en die bleek in het toreneindspel na enkele onnauwkeurigheden van zijn tegenstander snel beslissend.

André had aan bord 2 remise afgeslagen omdat hij vond dat we minder stonden. Vervolgens kwam hij met paard tegen loper en een pion minder in een verloren eindspel terecht.

Roland had veel tijd gebruikt om na een goed ogend begin een gevaarlijke tegenactie op te kunnen vangen. Hij boette een aantal pionnen in en met ongeveer 15 tegen minder dan 2 minuten kon zijn tegenstander alle tijd nemen om winnend voordeel te boeken. Roland ging door tot het gaatje, gaf alles weg maar werd helaas niet pat gezet. Eindstand: 4,5-3,5.

 

 

Dit negatieve resultaat houdt in dat Het Witte Paard 2 er nu al – met nog twee wedstrijden voor de boeg – vanuit kan gaan ook in het seizoen 2012/2013 in de 3^e klasse NHSB te zullen spelen.

De achterstand op koploper Assendelft, dat wel zijn eerste matchpunt verspeelde, bedraagt drie punten. De voorsprong op nummer voorlaatst is minstens vier punten. We kunnen dus zonder zorgen over degradatie maar ook kansloos voor promotie de laatste twee ronden afwerken.