De voortekenen om tegen de koploper voor een mogelijke stunt te zorgen werden er één dag voor de wedstrijd nu niet bepaald beter op. Allereerst waren bij Jaap de oorsuizingen weer zodanig dat nog afgezien van de kans op een positief resultaat het überhaupt spelen van een schaakpartij al een zware beproeving was.

Daar bovenop kwam aan het eind van de middag het droevige bericht van Jan Brink dat zijn vrouw was overleden. Hoewel er al enige tijd weinig hoop was dat het nog de goede kant op zou kunnen gaan kwam het einde desalniettemin tamelijk onverwacht.

Dat betekende dat er een beroep gedaan moest worden op Jan Rot en Roland van Soest en dat is ondanks de korte termijn bij hun gelukkig nooit een probleem. Het had wat meer voeten in de aarde om binnen de club nog iemand te vinden die ‘formeel’ als wedstrijdleider aanwezig kon zijn (André was in het buitenland) maar gelukkig kon te elfder ure Paul Groot gecharterd worden.

Hoewel de teamleider (CdS) nog had aangegeven dat een gelijkspel zéker niet met 8 remises behaald moet worden ging hij al vrij snel in op een zetherhaling. Niet alleen omdat hij (ten onrechte) dacht dat er geen alternatief was maar ook met het oog op de andere borden.

Zo hadden onze laatkomers aan bord 2 en 5 (de grillen van zowel het eigen als het openbaar vervoer!) ondanks hun aanzienlijke tijdsachterstand middels pionoffers zeer actief stukkenspel verkregen en had Roland precies de variant op het bord die hij nog even nagekeken had.

Na mijn volgende inspectie langs de borden (na een korte analyse van mijn eigen partij) was er van zijn positionele grip echter weinig meer over en moest hij als eerste zijn koning omleggen, niet veel later gevolgd door Tjerk die vanuit een door wit sterk gespeelde opening de druk op zijn koningstelling steeds groter had zien worden.

De hoop op een goede afloop vervloog helemaal toen Alexander zijn aanvankelijk sterk,  gepointeerd en voor zijn doen snelle(!) spel geen vervolg kon geven. De omschakeling naar de verdediging leverde alsnog vliegende tijdnood en daaruit voortvloeiende blunder op.

Inmiddels had ook Paul het niet droog kunnen houden nadat hij in één van zijn koossysteempjes naar eigen zeggen geconfronteerd was met een even logisch als sterk nieuwtje.

De malaise zette zich voort bij Christiaan die zijn initiatief had zien verwateren en in het resterende toreneindspel twee verbonden vrijpionnen niet meer onschadelijk kon maken.

Jan Roebers had als enige alle troeven nog keurig in handen en het wachten was op de vernietigende klap richting de hulpeloos in het midden verblijvende zwarte koning. Toen hij er evenwel achter kwam dat hem nog 5 seconden voor 6 zetten resteerden bood hij fluks remise aan wat door de afdelingstopscorer (7 uit 7!) na enig beraad werd aangenomen.

Na de tijdcontrole kreeg Jan Rot nog een even onverwachte als opgelegde kans om de in het vroege middenspel opgelopen achterstand van een pion om te zetten in dito voorsprong maar die ontging hem helaas waarna de ver opgerukte witte vrijpionnen alsnog beslissend waren.

 

Witte Paard 1                                          -           De Waagtoren 1                                        1 – 7

     

Chris de Saegher (2208)                     -           Frank van Tellingen (2176)                   ½ - ½

Jan Roebers (2163)                            -          Jos Vlaming (2177)                             ½ - ½

Tjerk van Blokland (1985)                   -           Roland Punt (2121)                               0 - 1

Paul van Haastert (2018)                    -           Frank Agter (2118)                              0 - 1

Christiaan Molenaar (2042)                  -           Daan Geerke (2136)                             0 - 1

Alexander Kretzschmar (1821)              -           Danny de Ruiter (2067)                         0 - 1   

Jan Rot (1869)                                  -           Gerard de Geus (2064)                          0 - 1

Roland van Soest (1721)                     -           Henry Veneman (2061)                          0 - 1