Een overwinning was gewenst en die kwam er maar dat we tegen het toch niet bepaald zwakke Kennemer Combinatie ook nog eens goede zaken qua bordpunten konden doen hadden we toch niet durven dromen. Uiteraard geven dat soort eindstanden wel altijd een enigszins vertekend beeld van het werkelijk wedstrijdverloop maar op de matchzege viel weinig af te dingen.

Het eerste punt werd binnengebracht door Yorick toen zijn tegenstander zich van de Catalaanse druk meende te kunnen bevrijden met een op een onderste rij combinatie gebaseerd dameoffer. Daar bleek echter een gapend gat in te zitten. Na zijn drukke reisavonturen had hij vast wel wat langer achter het bord willen zitten maar dat kon vervolgens in de analyse nog.

Vervolgens ook een onverwacht snelle beslissing bij schrijver dezes (CdS). Een vanuit de opening verkregen prettig initiatief had niet meer dan een kwaliteit tegen een pion opgeleverd en het kraken van de witte stelling (als dat al mogelijk was) zou een langdurige affaire geworden zijn toen hij plotseling een afwikkeling naar een simpel gewonnen toreneindspel in de schoot geworpen kreeg.

Thomas kreeg te maken met één van hun vele jeugdige talenten en dan ook nog van het kaliber ‘net boven de tafel’. Vandaar wellicht zijn voorzichtige aanpak van de Caro-Kann maar zelfs de allerjongsten zitten er tegenwoordig niet mee om op Karpoviaanse wijze een positioneel voordeeltje uit te schuiven.

De definitieve knock-out kwam toen de tegenstander van Christiaan zijn stelling langzaamaan zag afbrokkelen en het daardoor op zijn bonustijd moest laten aankomen. In zo’n geval kunnen zelfs 30 seconden razendsnel voorbij tikken.

Inmiddels had Paul zijn in de opening mee gesnoepte pionnetje op h7 omgezet in kwaliteitswinst en ook hij wist nog voor de tijdcontrole het punt binnen te brengen, 4-1.

In de resterende partijen hadden we het lange tijd niet makkelijk gehad maar ook daar leek het muntje nu onze kant op te vallen (JC-formulering?!).

Jan had het lichtelijk dubieuze Lettisch gambiet op geheel eigen wijze aangepakt waardoor zijn tegenstander de vrije hand kreeg op de damevleugel alwaar de witte koning geparkeerd stond. Aan de andere kant van het bord was Jan evenwel ook niet zonder tegenkansen en als in zijn beste dagen wist hij in deze wildwest partij de gevaren te bezweren en het initiatief over te nemen waarna een prachtig centraal geposteerd paard tot held kon uitgroeien.

Bryan kampte lange tijd met het nodige ruimtegebrek maar toen hij in de tijdnoodfase de zet e7-e5 uitvoerde bleek dat behalve de geplande vork op e4 ook nog via de zevende rij een aanval op een loper mogelijk te maken. Wit kwam derhalve niet onder stukverlies uit, kon nog bogen op een paar vrijpionnen maar die werden vakkundig onschadelijk gemaakt.

Tenslotte Tjerk die na een ongebruikelijke aanpak van de Cambridge Springs variant weinig problemen kende. Winst leek echter niet aan de orde, zeker toen hij een herhaling van zetten moest toelaten. De KC-er wilde kennelijk de stand nog een draaglijk aanzien geven wat niet verstandig was gezien de passiviteit van zijn toren. De activiteit van de witte koning woog daar niet tegen op en langzaamaan raakten in het toreneindspel de zetjes op. Tempodwang!

 

Witte Paard 1 - Kennemer Combinatie 3 7 – 1

Chris de Saegher (2215) - Pieter Kroon (1984) 1 – 0

Yorick ten Hagen (2136) - René Bakker (1962) 1 – 0

Bryan Wijk (1886) - Gerard Snijders (1977) 1 – 0

Jan Brink (1994) - Tim Roosink (1896) 1 – 0

Tjerk van Blokland (1934) - Arnoud Hendrikse (1841) 1 – 0

Paul van Haastert (1957) - Frank Taylor (1826) 1 – 0

Christiaan Molenaar (1960) - Floris Schleicher (1791) 1 – 0

Thomas Tates (1731) - Tyro Bekedam (1666) 0 - 1