Na het succes in ronde 2 zou ook de wedstrijd tegen de andere Haarlemse vertegenwoordiger in de Promotieklasse geen problemen moeten opleveren. Hoewel we met 2 invallers moesten aantreden was vooral aan de lage borden het krachtsverschil groot.

Paul kreeg een voor de Open Spelen bepaald niet karakteristieke ontwikkeling van de witte dameloper naar b2 voorgeschoteld en kon zich al snel uitleven langs de diagonaal a7-g1. De witte koning werd het open veld ingejaagd en binnen drie kwartier matgezet!

Tjerk kon enige pionnen rapen op de damevleugel en dat leverde uiteindelijk stukwinst op.

Jan Rot had tegen de rustige aanpak van de Aljechin al snel een gezonde stelling en wist via de bekende speldenprikjes in het eindspel de druk op te voeren. Een kleine combinatie leverde een volle toren op maar om de winst veilig te stellen moest daarna nog wel even een kwaliteit

worden teruggeofferd.

Aan de hoge borden was de tegenstand beduidend sterker, bijvoorbeeld in de partij van Jan Brink die na een goede positionele aanpak van zijn Stonewall het eeuwige probleem van de zwakke witveldige loper moest zien op te lossen. Het ruilen van de andere stukken bood desalniettemin uitkomst aangezien de witte koning nergens kon binnendringen, remise derhalve.

Schrijver dezes (CdS) was kennelijk geïnspireerd door het ‘Paard in de zak’ van de avond ervoor. Het witte damepaard was het enige stuk dat binnen de Konings-Indische vesting voor onrust kon zorgen en mocht dan ook maar liefst 11 sprongen maken! De andere zetten waren soms van mindere kwaliteit maar dat bracht de overwinning niet in gevaar.

De partij van Bryan was ook weer een verhaal apart. Na het meesnoepen van een pionnetje werden zijn stukken volledig teruggedrongen en moest hij zich een tijd lang beperken tot ondoorzichtige manoeuvres op de eerste en tweede rij. Vooral voor een paard niet prettig maar dat wist in de tijdnoodfase toch de route naar het sterke veld f5 te vinden. De zwarte stukken waren inmiddels op de damevleugel verdwaald waarna onze man het zwaarbevochten punt kon binnentikken!

Van de partij van Christiaan heb ik weinig gezien behalve dan dat het een voor de Engelse opening weer zo typerend loopgravengevecht was waarbij het zwaartepunt van de acties doorgaans pas vlak voor de tijdcontrole ligt. En daar ging het met het wegtikken van de seconden ook mis.

Tenslotte Roland die na een interessante aanpak van het Scandinavisch (tegengestelde rokades) voor pionwinst ging en het daaruit voortvloeiende zwarte tegenspel moest zien in te dammen. Dat lukte uiteindelijk door het afdwingen van dameruil waarmee hij via een strak gevoerd eindspel aldus zijn eerste volle punt voor het eerste team kon laten bijschrijven!

 

Het Spaarne – Witte Paard 1 1½ - 6½

 

Aad de Bruijn (1974)         – Chris de Saegher (2215)          0 – 1

Leo Littel (1879)                – Jan Brink (1994)                       ½ - ½

Frans Arp (1933)              – Bryan Wijk (1886)                      0 – 1

Yehuda Pelter (1980)       – Chrsitiaan Molenaar (1960)       1 – 0

Rob de Haan (1742)        – Tjerk van Blokland (1934)          0 – 1

Paul Neering (1740)        – Paul van Haastert (1957)           0 – 1

Fer Mesman (1681)        – Roland van Soest (1762)           0 – 1

Loek Veenendaal (1687) – Jan Rot (1844)                           0 – 1