Wat aanvankelijk als een mooi affiche voor ronde 7 gepland stond is uiteindelijk uitgedraaid op een geruisloze nederlaag voor de onzen en derhalve de officieuze titel voor Aartswoud.

Waar wij niet in onze sterkste formatie konden aantreden gold dat zelfs in meerdere mate voor onze gastheren. Reden voor hun om het verfoeide middel van een tactische opstelling uit de kast te halen met als resultaat dat uw verslaggever (CdS) via 17 obligate zetjes en een simpele paardvork  het eerste volle punt kon laten bijschrijven. Dat hij daar natuurlijk niet warm of koud van werd had ook te maken met het vooruitzicht dat daar waarschijnlijk alleen nog maar wat halfjes aan toegevoegd zouden worden. Vanuit de opening had eigenlijk alleen Tjerk de nodige perspectieven maar indachtig de opdracht om zich kopman Helder van het lijf te houden bleef in een ogenschijnlijk onschuldig eindspel de veilige voortzetting de boventoon voeren.

Paul zag ook geen kans om op handen zijnde vervlakkingen uit de weg te gaan  en vervolgens was het de beurt aan ex-WP’er Holscher om de stand gelijk te trekken. Of je diens stijl nu ultra-degelijk of passief moet noemen, zelfs Jan Rot kon ermee verleid worden om een niet geheel correct kwaliteitsoffer te brengen. Toen daar even later nog een stuk tegen aangegooid moest worden bleek dat teveel van het goede.

Opvallend veel slappe fianchetto systeempjes deze middag en in één daarvan leek Jan Brink  met zijn koning in het midden toch aardig in de problemen te verkeren. Maar de witspeler kon niets anders verzinnen dan een afwikkeling naar een eindspel met toren en ongelijke lopers wat Jan natuurlijk probleemloos naar remise schoof.

Een andere oud-Witte Paarder deelde daarna de volgende tik uit. Christiaan was met een kreupel paard opgescheept geraakt en in plaats van te vluchten in een inferieur eindspel liet hij in de tijdnoodfase voor de 40^e zet een mataanval toe.

Wilden we nog iets uithalen dan zou dat moeten komen van Jaap’s partij met als materiaalverhouding twee stevig geposteerde paarden tegen toren en 2 pionnen. Maar in een allerminst duidelijke stelling koos hij tegen de afdelingstopscorer uiteindelijk eieren voor zijn geld, vooral ook omdat een blik op het bord naast hem weinig goeds beloofde. Want daar was Roland inmiddels 3 pionnen achter gekomen al had hij met zijn dame en toren nog wel de nodige activiteit ontwikkeld. Toen de witspeler er maar niet in slaagde om de ideale afwikkeling op het bord te krijgen werd ook hier de vrede getekend.

En zo resteren er voor ons eerste nog twee wedstrijden om des keizers baard waarin met wellicht nog wat debuterende invallers vrijuit gespeeld kan worden.