De schrijver van de bekende jeugdboekenserie ‘De Kameleon’ besteedde nooit veel aandacht aan het vinden van een originele titel en zo voel ik me dit seizoen ook een beetje bij de inmiddels flink uitgegroeide serie ‘klinische’ overwinningen van ons vlaggenschip. Temeer daar de tegenstander ook nu weer niet op z’n sterkst aantrad en de concurrentie weer de nodige steken liet vallen! Voor uw verslaggever annex teamleider was Aalsmeer zoals gewoonlijk wel weer een struikelblok maar dat bleek ditmaal uiteindelijk het enige schadepuntje!

Om te beginnen al een enorme opsteker bij Bryan die met zijn eigen specialiteiten op openingsgebied met zwart doorgaans toch wel enige stormen moet doorstaan maar nu binnen 10 zetten al een vol paard (aan de rand!) in de aanbieding kreeg. Met de afwerking richting de ook nog eens in het midden verblijvende witte koning had hij vervolgens geen moeite.

Jaap had in een Franse Ruilvariant de witte d-pion buitgemaakt dankzij het motief van de aftrekaanval met de loper richting h-pion. Gek genoeg dreigde hij daar even later zelf het slachtoffer van te worden toen wit met zijn paard op d5 kon nemen en ook nog eens een toren aanviel die een dame op d7 dekte. Dat was dus kwaliteitsverlies of het geven van de dame voor een handvol stukken. De witspeler had echter niet gezien dat hij daarbij direct al weer een paard kon ophalen en koos voor een veilige afwikkeling naar een gelijkstaand eindspel.

Aan het eerste bord (CdS) was inmiddels ook een wit paard aan de rand verdwaald hetgeen al zijn andere stukken bond. Zwart kon geduldig het juiste moment uitkiezen om het er af te slaan en de gelijkmaker op het scorebord te brengen.

Een andere tegenvaller was de partij van Jan Brink die de Philidor van hun gelegenheids derde bordspeler niet kon kraken en al snel in een gelijk lopereindspel verzeild was geraakt.

De serie beslissende punten werd ingeluid door Jan Rot. De dobbelsteen had kennelijk het openen met de koningspion uitgewezen en de agressieve opzet pakte goed uit. De witte pluspion op de f-lijn spleet het zwarte kamp in tweeën.

Christiaan had in een Grünfeld succes met het uitstellen van de rokade. De vroegtijdige paardmanoeuvres zorgden er voor dat wit uiteindelijk helemaal niet kon rokeren! In tijdnood kon een definitieve afbraak van het witte bolwerk niet uitblijven.

Alexander kon zijn bedenktijd gelukkig weer eens omzetten in een gepointeerde strijd om de zwarte velden. Een schoonheidsfoutje bezorgde zijn tegenstander nog twee pionnen voor een kwaliteit maar door heel secuur beide randpionnen er op te houden bleek het zwarte paard uiteindelijk machteloos.

Tenslotte Paul die ook over de nodige verdedigingskunsten blijkt te kunnen beschikken. Via een kwaliteitsoffer op f6 leek wit al snel toe te slaan maar een stukoffer bracht verlichting. Het resterende eindspel van twee paarden tegen toren was waarschijnlijk nog gewonnen maar de witspeler was niet zuinig op de pionnetjes. Enige gevaar was nog een theoretische winst van twee paarden tegen een pion maar die mogelijkheid liet Paul uiteraard niet toe. Dacht zelfs nog aan winst met zijn ene b-pion maar dat mag ie nog wel eens komen toelichten op de clubavond.

Aalsmeer – Witte Paard 1 2½ - 5½

(Theo Hendriks 2055 – Chris de Saegher 2189 1 – 0, Rik Könst 1997 – Paul van Haastert 2038 ½ - ½, Richard Piller 1783 – Jan Brink 1907 ½ - ½, Vincent Jongkind 1934 – Bryan Wijk 1943 0 – 1, Michiel Spook 1720 – Alexander Kretzschmar 1792 0 – 1, Piet Geertsema 1924 – Christiaan Molenaar 1925 0 – 1, Evert-Jan Bosman 1769 – Jan Rot 1844 0 – 1, Hugo Jansen 1657 – Jaap de Berg 1805 ½ - ½)