Witte Paard 1 in neerwaartse spiraal

De serie van 4 wedstrijden tegen de andere teams uit de onderste helft van de ranglijst is uiteindelijk in de min afgesloten. En dat op niet mis te verstane wijze tegen Het Spaarne dat in de afgelopen seizoenen toch een trouwe puntenleverancier voor ons was. Het ten derde male ontbreken van Alexander had toch meer invloed dan ons lief was en al lijkt een en ander weinig gevolgen voor volgend seizoen te hebben, gezichtsverlies levert het natuurlijk wel op.

En de start was nog wel zo veelbelovend met een ouderwetse bliksemoverwinning van Paul. Een onnauwkeurige damezet in de Max Lange werd hardhandig afgestraft. Reden voor mij om in combinatie met een blik op de andere borden geen ijzer met handen te breken tegen iemand waar ik de laatste twee zwartpartijen van verloren had. Daarbij speelde helaas ook het ditmaal wel erg omvangrijke lawaai uit het belendende zaaltje een rol alwaar het biljarten kennelijk niet als denksport wordt beleefd. En ook Rob mocht van mij op het tweede remiseaanbod van zijn tegenstander ingaan. In een eindspel stonden weliswaar alle witte pionnen op de kleur van Rob's loper maar in de verder dichtgeschoven stelling had het witte paard ook nog zomaar rare sprongen kunnen maken.

Maar daarna ging alles mis wat er maar mis kan gaan. Zelfs zodanig dat wedstrijdleider Jan Rot het ook allemaal niet meer kon aanzien. Te beginnen bij Jan Brink alhoewel het er bij hem vanaf het begin al niet zo fris uitzag. In een Panov kan de witte d-pion soms als splijtzwam fungeren en dat resulteerde in een machtig loperpaar dat de zwarte koning in zijn greep hield. Jan probeerde nog van alles maar het beslissend binnendringen van de witte toren om het matnet te dichten was niet meer te verhinderen. Wie aanvankelijk wel alle troeven in handen leek te hebben was Roland. Maar met een soort van wanhoopsoffer wist de zwartspeler het gevaar op de damevleugel te bezweren en het initiatief aan de andere kant over te nemen. Een vlucht met de koning naar het centrum mocht helaas niet meer baten.

Christiaan leek met één van zijn favoriete openingsvarianten ook weinig problemen te hebben en had in ieder geval een flink tijdsvoordeel opgebouwd. Maar de door wit geïnvesteerde bedenktijd bleek uiteindelijk zijn vruchten af te werpen en de actieve torens konden de nodige pionzwaktes aanboren. In verloren stelling overschreed onze man de bedenktijd en mag nog even verder gaan met het likken van de (elo)wonden. Daar was Robin's tegenstander in de eerste 6 ronden ook mee bezig geweest met evenzo vele nullen! Maar ja, dan komt er altijd een moment dat het muntje weer eens anders valt, helaas tegen ons! Robin leek in een eindspel een soort van eeuwige achtervolging op de binnendringende zwarte koning te kunnen plaatsen maar liet vlak voor de tijdcontrole helaas een röntgenschaakje toe dat hem de loper kostte.

En tenslotte Bryan die een variant op het bord kreeg te bestrijden die ik met zwart voorbereid had! En dan niet op de wijze die zijn tegenstander hanteerde want Bryan verkreeg al snel de nodige diagonalen en half-open lijnen richting zwarte koning. Maar offerde op zeker moment iets te enthousiast een loper waarna zwart via een tegenkwaliteitsoffer kon afwikkelen naar een waarschijnlijk technisch gewonnen eindspel van loper + paard tegen toren. Zeker toen Bryan ook nog zijn toren moest inleveren vreesde ik het ergste maar op zijn tandvlees wist hij kennelijk toch nog genoeg obstakels op te werpen om een halfje er uit te peuren. Of had dit, net als in de vorige wedstrijd, meer te maken met de coulantie van zijn tegenstander?!