Revanche Witte Paard N tegen (ietwat verouderd) jeugdteam van De Waagtoren

Met in mijn herinnering onze nederlaag in het duel om het kampioenschap van de 3e klasse C in april 2017 tegen het jeugdteam De Waagtoren 7J, zag ik de ontmoeting met De Waagtoren N4J met enige spanning tegemoet.
De ratings van de meeste van de zeven jeugdspelers (aangevuld met een 64-jarige veteraan) in hun basisopstelling zijn in 2½ jaar nogal gestegen, soms enkele honderden punten.

Onze aanloop naar de wedstrijd was bepaald niet vlekkeloos. Op mijn uitnodiging kreeg ik één ‘leeg ’e-mailbericht (bleek achteraf gelukkig een positief antwoord), en één – negatieve – reactie ging naar een verkeerd adres. Daar Jelle zich al van tevoren had afgemeld, zijn vervanger niet beschikbaar bleek en ook Roland nog afhaakte, moest ik op zoek naar twee invallers. Gelukkig had Leendert al aangegeven beschikbaar te zijn, maar verder kreeg ik bij alle reserves, inclusief enkele van ons KNSB-team, nul op het rekest.

Zo begonnen we dus met een 0-1 achterstand in wijkcentrum De Oever. Jij had gelijk, André, ook onze vorige wedstrijd tegen de Waagtorenjeugd vond daar al plaats. Gek dat ik dat niet meer wist. Zeker verdrongen vanwege de nederlaag.
Een meevaller voor ons (?) was dat twee jeugdigen van het basisteam vervangen bleken door senioren.

De reglementaire achterstand werd door de resultaten in de eerste drie beëindigde partijen gelukkig ruimschoots ongedaan gemaakt. Ze eindigden in het voordeel van Piet, Emil en Robin tegen de drie ouderen van het Waagtorenteam.
Piet had, na een voor zover ik het kon volgen niet al te overtuigend begin, een gelijke stelling bereikt. En toen zag Peter van Diepen mat in één over het hoofd. Foutje, bedankt.
Emil werd verrast door een schijnoffer, wat hem twee pionnen kostte en een door zijn koning geblokkeerde loper. Ik gaf er geen cent meer voor. Karel Beentjes wist echter niet te profiteren en toen Emil tegendreigingen in het leven riep raakte hij het spoor helemaal bijster.
Robin drukte André Bremmers vanaf het begin in de verdediging en kon vrij moeiteloos het punt in de wacht slepen. 1-3 dus.
Na een degelijke remise van Hans, die zoals vaak wel wat minder kwam te staan, maar tegen Milan de Boer een verdedigbaar eindspel bereikte, zorgde André voor het winnende punt. Chaim Bookelman kwam al na de opening, waarin hij verzuimde een witte pion op c5 uit de weg te ruimen, volgens onze kopman ‘in hogere zin verloren te staan’. Doorspelen met uiteindelijk slechts koning + pion tegen een overmacht aan witte stukken bleek zinloos.
Leendert was onze kant de enige die het punt, dat ik na zijn stukwinst al telde, inleverde. Zijn toren stond wat buitenspel te staan toen Max Hooijmans met twee vrijpionnen oprukte. Er ontstond een eindspel met elk koning + twee pionnen. Hoe de Waagtorenspeler dat wist te winnen heb ik helaas gemist, maar Leendert blies teleurgesteld de aftocht.
Mijn partij vormde een interessant sluitstuk. Na een gewonnen pion te hebben ingeleverd onderschatte ik de kracht van een witte vrijpion in het toreneindspel. Toen die promoveerde kon ik niet anders doen dan mijn toren offeren, maar mijn twee overgebleven vrijpionnen op de f- en h-lijn, ondersteund door de koning, garandeerden minstens remise. Misschien heeft er zelfs winst ingezeten, maar zoals het ging kon Luuk van Steenoven zijn toren terug offeren en bleven de twee koningen gedepouilleerd over.

De Waagtoren N4J (1574) – Het Witte Paard (1658) N 3_5: Chaim Bookelman (1704) – André Meester (1870) 0-1, Max Bookelman (- N.O.) 1-0, André Bremmers (1551) – Robin Mandersloot (1794) 0-1, Luuk van Steenoven (1601 – Jan Rot (1766) ½-½, Peter van Diepen (1642- Piet Zegers (1646) 0-1, Karel Beentjes (1488) – Emil Aktas (1405) 0-1, Max Hooijmans (1535) – Leendert Saarloos (1642) 1-0, Milan de Boer (1494) – Hans van Heems (1480) ½-½.