Mixed feelings bij Witte Paard 1

Tegen een van de medekoplopers is het eerste matchpunt binnengehaald. Maar de traditioneel altijd lastige ontmoeting met de reserves van De Waagtoren had nog mooier kunnen aflopen. Een kleine coup aan de topborden leek perfect uit te pakken maar de teamleider (ja, alweer hij!) verzuimde de kroon op het werk te zetten. Al moet gezegd dat hij ook tegen zijn derde achtereenvolgende nul had kunnen aanlopen.

De start beloofde aanvankelijk niet veel goeds. Invaller Piet Zegers was niet helemaal thuis in de Siciliaanse variant die hij voorgeschoteld kreeg en kon vroegtijdig pionverlies niet meer repareren. Paul zag zijn loperoffer op h6 botweg geweigerd en liet even later zijn andere loper op h7 insluiten. Het handjevol pionnen dat hij daarvoor kreeg bleek niet voldoende tegenwicht te kunnen bieden.

Jan Brink had kennelijk eens rondgekeken bij de resterende borden en bood remise aan. Dit na een Engelse Stonewall waarin beide partijen zich beperkten tot het betere laveerwerk. En zowaar, even later was de eerste tegentreffer een feit. Christiaan had na een vlakke variant van het Weens zijn g-pion iets te enthousiast opgespeeld en leek opgezadeld te worden met een zwakke f-pion. In tijdnood wist hij de zaak kennelijk toch zodanig te compliceren dat zijn tegenstander van alle goede geesten verlaten binnen twee zetten een loper en een dame weggaf. Door de frustraties over mijn eigen spel ben ik glad vergeten om hem te feliciteren met dit knappe staaltje weerwerk! Zelf was ik een kwaliteit kwijtgeraakt door een onhandige paardmanouevre maar mocht tegelijkertijd van geluk spreken dat wit niet ook nog even een pionnetje op f7 consumeerde. Toen mijn d-pion ook nog eens kon opstomen leek een hoofdrol voor mijn loper langs de lange diagonaal in het verschiet. Maar helaas liet ik mij verleiden tot het terugwinnen van de kwaliteit waarna een eeuwig schaak mechanisme in het resterende dame-eindspel onontkoombaar was.

En ondanks de prima positionele pot die Alexander tegen een toch wel gerenommeerde tegenstander aan het afleveren was zag ik de bui alweer hangen. Roland had zich prima aan de voor de Reti-opening typerende drukstelling ontworsteld en leek op een bepaald moment zelfs even de overhand te krijgen in een paardeindspel. Maar uiteindelijk toch een puntendeling. En zo kwam de druk te liggen bij Robin die tegen dezelfde tegenstander als vorig jaar wederom moest omschakelen van een gezond initiatief naar keepstelling. Gelukkig betrof het nu een 4 tegen 3 toreneindspel en dat hield onze man met opvallend gemak remise. En als het nodig was geweest had hij de stelling van Philidor ook nog wel uit zijn mouw geschud!

Witte Paard 1 - Waagtoren 2  4 - 4

(Christiaan Molenaar 1963 - Gerard de Geus 2008  1 - 0, Alexander Kretzschmar 1857 - Hebert Perez Garcia 2064  1 - 0, Chris de Saegher 2122 - Ton Fasel 1980  ½ - ½, Paul van Haastert 1982 - Dirk van der Meiden 1959  0 - 1, Jan Brink 1840 - Ronald Groot 1922  ½ - ½, Robin Mandersloot 1772 - Bert Buitink 1936  ½ - ½, Roland van Soest 1823 - Timardi Verhoeff 1877  ½ - ½, Piet Zegers 1804 - Shannon Vlaar 1846  0 - 1)