Bij een rondje langs schaak(web)sites trof ik onlangs berichten aan over het plotseling overlijden, op 47-jarige leeftijd, van Niek Seelemeier, voorheen Niek Narings geheten.
De laatste naam kwam mij bekend voor en het bleek, na raadpleging van mijn historische ledenlijst, inderdaad te gaan om de Niek Narings die vanaf augustus 1988 drie seizoenen lid van Het Witte Paard is geweest.

Dimitri Reinderman wijdde op Schaaksite.nl aandacht aan het overlijden van zijn jeugdvriend en op de website van Caïssa-Eenhoorn beschreef Co Buysman de tijd die Niek als opkomend jeugdspeler bij Caïssa actief was. Beiden gaven aan dat hij, 18 jaar oud, in navolging van Dimitri in 1988 naar Het Witte Paard overstapte.

In ons clubblad Haver van augustus 1988, de ‘vergaderhaver’ staat bij de samenstelling van de teams voor de komende bondscompetitie zijn naam bij de spelers van het 3e, dat toen uitkwam in de 1e klasse NHSB.
Het 1e – waarin o.a. Dimitri Reinderman en de al in 1977 ‘overgelopen’ Horinees Nico Hauwert – en 2e tiental speelden beide in de 1e klasse KNSB.

Het Witte Paard 3 werd, ondanks een valse start tegen ZSC-Saende 2, kampioen en promoveerde naar de Promotieklasse NHSB. Niek scoorde 4 uit 5, verloor alleen van Marcus Roggeveen in voornoemde ontmoeting.

In oktober 1988 nam Niek deel aan het 25e Witte Paard toernooi, voor het eerst gehouden in de vorm van een ‘active chess-toernooi’. Zijn 5½ uit 11 kwam tot stand met o.a. een remise tegen Nico Hauwert en winst tegen Paul van Haastert.
In de interne competitie, een Zwitsers toernooi, viel hij met een 33e plaats nog niet bepaald op.

Maar zijn talent was onmiskenbaar. In het seizoen 1989/90 maakte Niek deel uit van het 2e tiental, dat ook toen in de 1e klasse KNSB speelde.

Haver van september 1989 bevat een verslag van de wedstrijd BSG 2–Het Witte Paard 2 (2½-7½). “Niek Narings handhaafde zijn 100%-score door een klassiek openingsvalletje in de draak:
1. e4 c5 2. Pf3 d6 3. d4 cxd4 4. Pxd4 Pf6 5. Pc3 g6 6. Le3 Pg4? 7. Lb5+ en na nog wat zetten 1-0.”
In Haver van februari 1990 analyseert Niek zijn winstpartij tegen C. Koopman aan bord 4 tegen SMB 2. WP 2 won met 7½-2½.
In de volgende Haver een verslag van Niek over Charlois Europoort–Witte Paard 2 (6-4). Hij analyseert uitvoerig de partij M. de Wit – P. van Haastert (1-0), waarin een dubieuze Marshallvariant van het Spaans werd gespeeld, die ook in de ‘stampartij’ Capablanca-Marshall (1918) op het bord kwam.

Secretaris Cees Janssen meldt in zijn jaarverslag in Haver van augustus 1990 onder de kop ‘diversen’ o.a. “Dimitri won het open jeugdkampioenschap van Nederland en kon mede dankzij mecenas Dekker naar het jeugdwereldkampioenschap. Niek Narings werd kampioen in de B-groep van het Open Ned. Kampioenschap in Dieren.”

Het was rond 1990 bij Het Witte Paard een roerige tijd.
Kort nadat In oktober 1989 het 50-jarig jubileum van de club was gevierd met diverse activiteiten moest, na een verblijf van ruim 25 jaar in de Honig kantine, een ander clublokaal worden gezocht. De keus viel op buurthuis De Vuister in Koog a/d Zaan, maar dat bleek al snel een misgreep. De sfeer was er niet geschikt voor een schaakclub. Na een half jaar verhuisde men naar wijkcentrum De Boed in Zaandijk. Bijna tegelijkertijd kampte de club op bestuurlijk gebied met problemen ten gevolge van ernstige ziekte van secretaris/toernooidirecteur Cees Janssen.

Op de schaakprestaties had een en ander geen nadelige invloed. De topteams handhaafden zich op hoog niveau in de KNSB. Het 2e, met in de basisopstelling Cor van Dongen, Paul van Haastert, Nico Hauwert, Erik Janssen, Niek Narings, Alexander Kretzschmar, Wim Luberti, Hans Plukker, Jan Roebers en Albert Toby, werd in 1989/90 6e in de 1e klasse B. Niek scoorde 5½ uit 9.
In de interne competitie kwam hij nu dicht bij de top. Samen met Hans Klarenbeek bezette hij met 8½ uit 13 de gedeelde 4e plaats, achter Coen Janssen (9½), Milco Landtman en Cor van Dongen (9).

1990/91 zou alweer het laatste WP-seizoen van Niek worden. Hij had zich door zijn resultaat in de interne en bondscompetitie van het vorige seizoen in het 1e tiental gespeeld.

René Hennipman bracht in dagblad De Typhoon regelmatig verslag uit van de verrichtingen van Het Witte Paard en ZSC-Saende in de KNSB-competitie. Zo ook na de 6e ronde, waarin het 1e met 6-4 won van Tal en daardoor samen met Philidor Leeuwarden en Watergraafsmeer in de 1e klasse A bovenaan stond. Een passage:
“Een zwak punt van HWP is de onevenwichtige samenstelling van het team. Het onderling krachtsverschil is zeer groot. Zo heeft topscorer Mark van Schaardenburg in zijn eentje al meer punten behaald dan drie van zijn teamgenoten bij elkaar.
Tegen Tal wonnen de eerste vier bordspelers, maar de staartborden vormden een drama. Aan de laatste drie borden haalde HWP slechts een half punt.
‘Met iemand als Niek Narings in het team, die in zes wedstrijden maar één punt heeft gehaald, is een kampioenschap een onmogelijke opgave’, luidt het harde oordeel van Mark van Schaardenburg.
Dimitri Reinderman zou het liefst het halve team vervangen, maar een aardig compromis lijkt het vervangen van de twee zwakste schakels. Met het opstellen van Nico Hauwert en Wim Luberti (elk goed voor 8 punten uit 10 duels in het tweede) zullen de kampioenskansen aanzienlijk stijgen. Tien jaar terug vond eenzelfde ingreep plaats, en met succes: de hoofdklasse werd ermee gehaald.”
In de wedstrijd tegen Tal verloor Niek aan bord 8 van Peter Holscher (tussen haakjes: waar heeft die niet gespeeld?).

Een, volgens schrijver Cor van Dongen ‘bij tijd en wijle humoristisch’ verslag van ASG 1–Het Witte Paard 1 in de 8e ronde – Niek droeg met een overwinning bij aan de benauwde 5½-4½ winst –, bevat volgend fragment over de heenreis naar Apeldoorn:
“Hoe slaagt Niek Narings er toch telkenmale weer in om op de meest lugubere en desolate plaatsen van Nederland af te spreken om opgehaald te worden. Bij Bullewijk geen spoor van de laatste passagier. Onze hoofdpersoon werpt zich op om in de catacomben van het metrostation naar het aangerande en beroofde lichaam van de veel te vroeg gestorven Niek te zoeken, maar de chauffeur deint met zijn zware cabriolet reeds verder richting Gliphoeve. Een ongure naam voor een even onguur ogend betonnen metrogebouw, waar tot onze grote vreugde Niek in levendelijve nonchalant tegen een lantaarnpaal geleund staat: het is zo lastig om direkt al met 1-0 achter te staan.”

Door een teleurstellend resultaat in de laatste ronde tegen Watergraafsmeer moest Het Witte Paard het kampioenschap aan de Amsterdammers laten. Overigens haalde Niek uit de laatste drie ronden nog wel 1½ punt en eindigde met een score van 2½ uit 9 (bord 7).
Aan de interne competitie 1990/91 nam hij niet deel. Wel aan het WP-toernooi in oktober ’90 met een score van 6 uit 9.

Niek was vanwege zijn studie inmiddels verhuisd naar Amsterdam. Op de KNSB-ledenlijst van Het Witte Paard van november 1991 komt zijn naam nog wel voor, met als adres Geldershoofd 312 in Amsterdam- Zuidoost, met een rating van 2078.
Er staat een streep door dus kennelijk was zijn lidmaatschap kort daarvoor beëindigd. Hij schaakte verder bij Caïssa Amsterdam, waar hij een aantal malen clubkampioen werd.