De NHSB Bekercompetitie kreeg voor Het Witte Paard op 17 maart een vervolg met een thuiswedstrijd tegen Aris de Heer. Voor beide teams een uitgelezen kans om zich bij het selecte gezelschap van voornamelijk Topklasse teams te voegen. Het adagium 'Never change a winning team' had ik daarbij wel laten varen want ten opzichte van de wedstrijd in Den Helder waren Jelle en Paul langs de kant gelaten. Gezien de geringe ratingverschillen aan de eerste 3 borden lag een spannend duel in het verschiet. Want Emil is natuurlijk ook een stuk sterker dan zijn rating aangeeft en hoe mooi was het dat uitgerekend hij ons op voorsprong zette!

In de opening had hij niet zo veel bereikt en in tegenstelling tot de partij die André Breedveld vorige week op het bord bracht leek hij met een geïsoleerde d-pion tot verdedigen gedwongen. Maar stukje bij beetje kon hij zijn loperpaar activeren waarbij de zwarte koning ondanks de afwezigheid van dames niet veilig stond in het midden. Desondanks kwam het einde tamelijk snel en onverwacht toen zwart een stuk verblunderde.

Uw verslaggever mocht het opnemen tegen generatiegenoot Thomas Broek, bekend om zijn originele openingskeuzes, spectaculair gevoerde koningsaanvallen en miraculeuze ontsnappingen. Sinds hij moet herstellen van een beroerte die hem enige jaren geleden trof is hij tegenwoordig kennelijk ook soms tevreden met een prettig eindspelvoordeel en via een bekende variant van de Caro-Kann was ik in een zogenaamde twee resultaten stelling terechtgekomen toen ik op zeker moment verzuimde om als eerste de g-lijn te bezetten. In het dubbeltoreneindspel had wit met zijn pionnenmeerderheid op de damevleugel een potentiële vrijpion maar de zwarte torens konden in een innige samenwerking de grootste gevaren bezweren. Al was ik er tijdens de partij niet bepaald gerust op dat de op het oog gedwongen passieve verdediging zou werken, nadere analyse met Fritz leert dat zwart nooit echt in gevaar is geweest.

Roland leek tegen vrijwel dezelfde opening als vorige week in de reguliere competitie tegen Volendam comfortabel spel te hebben. Wit's gefianchetteerde dameloper keek tegen zijn eigen pionnen aan en met het paardenpaar had zwart de zaak stevig geblokkeerd. Hoe Roland uitendelijk ergens een kwaliteit erbij inschoot heb ik niet meegekregen en een invasie van zware stukken over de achterste rij viel tenslotte niet meer te voorkomen.

Daarmee kwam alle verantwoordelijkheid op de schouders van Robin terecht. Met de witte stukken wilde het de laatste tijd niet zo vlotten maar ditmaal had hij precies het stellingstype dat hem goed ligt: positioneel voordeel waarbij voldoende stukken overblijven om in alle rust een koningsaanval op touw te zetten. En als er dan in de uitvluggerfase geoogst moet worden is dat bij onze man ook wel in vertrouwde handen. Met de seconden wegtikkend op de klok had de zwartspeler geen trek meer om uitsluitend op increment aangewezen nog zijn zaakjes defensief op orde proberen te krijgen. Het was nog lang onrustig in Zaandam en nu maar afwachten wat de volgende ronde voor ons in petto heeft!