Hoewel je altijd moet waken voor onderschatting, kon je met Koedijk als tegenstander in de kwartfinale toch wel spreken van een gunstige loting. Wij behoren qua rating ook niet echt tot de favoriete teams maar zij staken er van de resterende teams qua gemiddelde rating toch duidelijk onder uit. Met ook nog eens Bryan die bereid bleek de gelederen te versterken mocht het eigenlijk niet mis gaan. En daar wrong aanvankelijk toch een beetje de schoen want net op het moment dat ik de auto van chauffeur Jelle binnenstapte kreeg ik een telefoontje van Bryan met de mededeling dat door omstandigheden hij de wedstrijd toch liever aan zich voorbij wilde laten gaan. De optie om nog een invaller op te trommelen leek in mijn ogen echter een gepasseerd station en aldus was Bryan toch bereid om op eigen gelegenheid vanuit Amsterdam-Noord naar Alkmaar-Noord af te reizen. Dat hij daarbij uiteraard niet de vastgestelde starttijd van 20.00 uur zou halen hadden we gezien de resultaten in het verleden sowieso al een beetje ingecalculeerd.

NHSB-TEAM EINDIGT ALS LAATSTE

Na de 5-1 nederlaag tegen Heemstede in de laatste ronde van de NHSB-competitie stonden we nog steeds met 2 matchpunten op de voorlaatste plaats in 2C. Maar het nog puntloze team van De Pion, waartegen wij onze enige overwinning hadden geboekt, speelde pas later in de week thuis tegen Assendelft. En die wedstrijd wonnen ze, kwamen ook op 2 matchpunten en passeerden ons op bordpunten.

Dit  seizoen vond er een herindeling van de competitie plaats,

Op de slotdag van de KNSB-competitie, met op het programma de dubbele confrontatie met de 'reserves' van De Waagtoren, leek bij ons het collectieve verantwoordelijkheidsgevoel aanwezig om er in de laatste wedstrijd in de vertrouwde samenstelling met z'n allen nog iets moois van te maken. Voor mij persoonlijk ook een middag met een bijzonder tintje aangezien ik er inmiddels al weer 25 seizoenen als 'playing captain' op had zitten. Waarvan ik achteraf beschouwd natuurlijk altijd me ervan bewust was dat het nooit meer zo mooi zou worden als in dat eerste seizoen 97-98 met de spannende apotheose in de mega-gezamenlijke slotronde in Nijmegen, alwaar voor de laatste keer promotie naar de 1e klasse werd bewerkstelligd. In de latere jaren sloeg de balans natuurlijk vaker richting degradatie door, maar het plezier is er nooit minder om geweest, en dat geldt waarschijnlijk ook voor de meeste spelers. 

Voorafgaand aan beide wedstrijden werd er uiteraard eerst nog stilgestaan bij het overlijden van ZSC-icoon Eric Bark, die ooit ook nog een extern seizoen bij Het Witte Paard actief was. Alhoewel dat onvermijdelijke er al een tijdlang aan zat te komen voelde het toch onwerkelijk aan om te moeten beseffen dat iemand die tot voor kort zo goed en zo kwaad als het kon nog zijn wedstrijden meedraaide ons nu definitief ontvallen is.

De NHSB Bekercompetitie kreeg voor Het Witte Paard op 17 maart een vervolg met een thuiswedstrijd tegen Aris de Heer. Voor beide teams een uitgelezen kans om zich bij het selecte gezelschap van voornamelijk Topklasse teams te voegen. Het adagium 'Never change a winning team' had ik daarbij wel laten varen want ten opzichte van de wedstrijd in Den Helder waren Jelle en Paul langs de kant gelaten. Gezien de geringe ratingverschillen aan de eerste 3 borden lag een spannend duel in het verschiet. Want Emil is natuurlijk ook een stuk sterker dan zijn rating aangeeft en hoe mooi was het dat uitgerekend hij ons op voorsprong zette!

De wedstrijden tegen HWP 3 leveren ons doorgaans de volle winst op en ook ditmaal bleven we aan de goede kant van de score, ondanks het ontbreken van Paul en Bryan. Wie zou ons nu op een snelle voorsprong kunnen zetten? Aan diverse borden tekende zich al snel voordeel af, maar vooralsnog vielen er slechts twee halfjes te noteren. Jaap was goed uit de opening gekomen in een stellingstype dat je tot voor kort in zijn partijen zelden tegenkwam: veel pionnen geruild en alle ruimte voor de stukken. Maar na dameruil kon hij daar weinig mee. Emil had in een Hollandse partij met tempowinst zijn koningsvleugelpionnen naar voren kunnen dirigeren en zijn tegenstander gooide er 'in paniek' een vol stuk tegenaan. Lang niet voldoende maar gezien de ervaringen in zijn vorige partij besloot Emil om via een zetherhaling in ieder geval het halve ei veilig te stellen.

Op papier mocht het thuisduel tegen het onderaanstaande Volendam niet al te veel problemen opleveren. Maar op zaterdagochtend schoot er bij mij toch een lichtelijke teamleidersstress in. Robin  (familieverplichtingen) en Paul (zware verkoudheidsverschijnselen) hadden zich al eerder afgemeld en daar kwam nu ook een griepgeval van Christiaan bij. Zoals dat meestal bij het op het laatste moment moeten oproepen van invallers gaat bleken alle potentiële kandidaten inmiddels andere afspraken hebben staan en bij Paul was er ook geen verbetering opgetreden, integendeel, Corona! Tijd om dus ook in ons team alvast de vruchten te plukken van de externe samenwerking met ZSC-Saende.